Bu yazıyı birçok kez ve birçok şekilde yazdım, her şeyi sildim ve yeniden, yeniden, yeniden başladım. Bunu paylaşmaktan hâlâ korksam da, baskın hissim bunun bir yıl önce bugün okumayı çok istediğim şeyin tam olarak bu olduğu ve bu yüzden bugünün bu kadar özel olduğu yönünde. Bugün en son alkol almamın üzerinden bir yıl geçti.
Alkol, neredeyse tasarım gereği hayatın büyük bir parçasıydı. Üniversitede fıçılar ve kırmızı bardaklar, kurumsal Amerika’da indirimli içki saatleri ve sırt çantalı gezginlerin yolunda bira eşliğinde kaynaşmalar vardı. Bir şeyi mi kutluyorsunuz? Hadi içki içelim. Zor bir şey mi yaşıyorsunuz? Sinirini bozmak için bir içki iç. Bu senin doğumgünün? İçecekler! Güneş batıyor? Bir akşam yemeği yiyin. Oyun günü mü? Bir bira iç. Toskana’ya mı gidiyorsun? Biraz şarap al. Tokyo’ya mı gidiyorsun? Biraz sake al. Her zaman bir sebep vardı.
İçmenin rahat ve kolay bir şey olmasını istedim. Başkalarının da hissettiği o duyguyu arzuluyordum. Biraz daha açıldılar ve güldüler, bunu hoş, sıcak ve bulanık bir duygu olarak tanımladılar. Açıkçası sarhoş olmanın nasıl bir his olduğunu bilmiyorum. Daha fazlasını istemenin nasıl bir his olduğunu biliyorum. Akşamdan kalma olmanın nasıl bir his olduğunu biliyorum. Diğer insanlar birinden sonra durabilir. İkiden sonra durabilirler. Birinden sonra kendilerini iyi hissediyorlar. anlayamıyorum nokta sadece birine sahip olmaktan.
Bir gün sonunda yüksek sesle şunu söyledim: Ya alkolü bırakırsam? Neden her geçen gün, eğer güzel bir gün olduysa ve hayatım daha iyiye gidiyorsa, bir günü daha hiç yaşamadan geçirmeye karar vermiyorum?
Hayatım boyunca ondan vazgeçmeyi düşünmek oldukça zordu ama her geçen gün buna katlanabilirdim.
Bu yüzden bunu aşmak için dışarıdan yardım ve destek aradım. Gerçekten zor olduğu zamanlar oldu ama şimdi bir yıl oldu ve alkolü bırakma konusundaki korkularımın çoğu asla gerçekleşmedi. Aslında hayatımı en çok değiştiren karar bu oldu. Seyahat etmek ve bu blogu başlatmak için işimden ayrılmaktan bile daha fazlası. Açıkçası.
Bu şimdiye kadar halka açık olarak paylaştığım en savunmasız şey. Korkutucu. Ama yine de bu konuyu birine açtığımda beni yargılamıyorlar ya da başarısız gibi hissettirmiyorlar, bana uğraştıkları bir şeyi anlatıyorlar. Görünüşe göre hepimizin şeytanları var.
Sosyal medyada gördüklerimiz o kadar mükemmel ve özenle seçilmiş ki. Karanlık zamanlardan neredeyse hiç bahsetmiyoruz. Ama eğer bu Dünya’da başkalarıyla dürüstlük ruhuyla bağlantı kurmak ve daha iyi bir gerçeklik arayışı içinde değilsem, o zaman ne anlamı var bilmiyorum. Hayat bir video oyunu gibidir ve seviye atlamaya devam etmenin yolunun mücadelelerimiz ve zaferlerimiz hakkında konuşmak olduğunu düşünüyorum. Alkolü ortadan kaldırmak benim için nihayet ışığı görmenin büyük bir parçası oldu. Hayat daha iyi hale geldi. Alkolün geride bıraktığı delikler aşkla doldu. Değişen şeyler şunlar:
Benim işim
Bu kararı aldıktan sonra sitemin trafiğinden, sosyal medya takibime, gelirime kadar her şey arttı. Bunun bir kısmı artık ona ayırabileceğim zamanın miktarıyla ve kalite o zamanın. İşte değişiklikler:
Artık buna çok daha fazla sevgi ve takdirle yaklaşıyorum. Bağlantıları daha çok hissediyorum ve bunu artık kendim için değil, işin kendisi için yapıyorum ve bunun büyük bir fark yaratması gerektiğini biliyorum. Daha önce bu tür bir sevgi veya topluluk hissetmemiştim. Ondan yalıtılmıştım ve bu tamamen kendime ve bedenime nasıl davrandığımla ilgiliydi.
Sağlığım
Sağlığımdaki değişimin bu kadar dramatik olmasını beklemiyordum. Kaslarımın tonunu daha fazla koruması, o kadar kolay yağlanmaması ve kelimenin tam anlamıyla hayatımın en iyi formuna sahip olmam, şimdiye kadar olduğumdan daha güçlü olmam beni şaşırtıyor.
Ayrıca sağlıklı bir kararın diğerini doğurduğunu da keşfettim ve artık vücudumu daha çok dinliyorum. Kahve tüketimimi çok azalttım (alkolü kestikten hemen sonra artış gösterdi, şekeri de kestim) ve son zamanlarda da tamamen bitki bazlı bir diyete geçtim.
20’li yaşlarımda çok fazla egzersiz yaptım, sağlıklı beslendim ve her zaman neden daha fazla karın tonusu elde edemediğimi merak ettim. Artık 32 yaşındayım ve cevabım var: Kendime daha iyi davran.
İlişkilerim
En çok sosyal hayatımla ilgili endişeleniyordum. Partilerde garip bir penguen olmaktan ya da insanların beni bir şeyler yapmaya davet etmeyi bırakacaklarından korkuyordum. Sadece parti arkadaşı olan bazı arkadaşlarım vardı ve artık pek konuşmuyoruz. Sorun yok.
Ancak artık en yakın arkadaşlıklarım daha güçlü ve anlamlı, edindiğim yeni arkadaşlar da birlikte daha da derinlere indiğim insanlar. Birisinin (ya da benim) sadece ‘biraz sarhoş olduğu’ için bir şey söylediğini asla sorgulamam gerekmiyor. Artık her şey gerçek ve bunu seviyorum.
Kendimle olan ilişkimden de bahsetmek önemli. Artık kendime güvenmiyorum. Artık kendimi yere bırakmıyorum. Aslında bunları yaparken fark ediyorum çünkü dikkat etmeye başladım. Zihnim çok daha keskinleşti ve artık daha fazla netliğe sahibim, bu da iç gözlemi çok daha aydınlatıcı ve bazen de acı verici hale getirdi. Ama artık bununla başa çıkıyorum, artık ondan kaçmıyorum.
Daha iyi hissetmek için içmek, kutlamak için içmek, eğlenmek veya sosyal olmak için içmek; bu kolay yoldur. Duygularımı hiçbir koltuk değneği olmadan tam olarak hissetmek, gerçek büyümenin gerçekleştiği yerdir.
Nasıl Seyahat Ediyorum
Sosyal içecekler olmadan seyahat etmek de bir başka büyük belirsizlik ve korku alanıydı. İnsanların benimle konuşmaya daha mı az istekli olacaklarını yoksa kendimi tuhaf bir kadın gibi mi hissedeceğimi merak ettim. Görünüşe göre daha önce sadece içki içen kalabalıkla takılmıştım çünkü uyum sağladığım yer orasıydı ama artık niyetimi değiştirdiğime göre hâlâ kabilemi buluyorum.
İnsanlarla eskisi gibi tanışmıyorum – pansiyonlarda ve bira içerken – ama yine de birçok insanla tanışıyorum. Bunları inziva yerlerinde, kafelerde, yoga derslerinde, günlük turlarda, rastgele plajlarda, yürüyüş parkurlarında ve otobüslerde buluyorum. Bar atlamayı özlemiyorum ve akşam yemeğinde başkaları bira sipariş ederken ben de çay sipariş etmekten rahatsızlık duymuyorum, onlar da öyle.
Aslında şunu keşfettim ki, içmediğimden rahatsız olan kişiler, bunun kendileri için de bir sorun olduğundan endişe duyan başkaları olabilir ve bu da çoğu zaman onların bu konuda bana açılmasına yol açıyor, yani aslında iyi bir şey.
Zamanımı Nasıl Harcıyorum
Kendinden geçmiş dans, çello çalmayı öğrenmek ve direk dansı gibi alkol içermeyen yapılacak çok daha harika şeyler buluyorum. Bunlar daha önce aramadığım şeyler, ama görünen o ki pek çok insan alkol olmadan sosyal olmayı seviyor.
Artık bana yapı kazandıran bir sabah rutinim var, akşam yemeği için insanlarım var, dışarı çıkıp oyun oynuyorum, sanki gerçekten oyun oynuyorum ve artık gün doğumu için uyanıyorum ve gün batımını daha sık yakalıyorum. Müzik güzel olduğunda hâlâ konserleri ve dans kulüplerini seviyorum. Dans pistinin tam ortasına yürüyorum, tüm kalbimle dans ediyorum ve yorulduğumda, endorfinden başka bir şey hissetmediğimde oradan ayrılıyorum. Daha önce yanlış yapıyordum, endorfinler bok.
Bazen hayatıma dönüp baktığımda keşke bu konuda daha önce yardım ve destek arasaydım diye düşünüyorum. Bazen alkolün gençliğimin büyük bir parçası olmasına üzülüyorum.
Ayrıca şu ana kadar attığım her adımın beni buraya getirdiğini de biliyorum ve bir yıl öncesine kadar bu kararı vermeye hazır değildim, bu yüzden artık her şeyle barışıkım.
Bunu paylaşmaktaki amacım, kimseye benim yaptığımı yapmak zorundaymış gibi hissettirmek, kimsenin yaşam tercihlerini küçümsemek ya da huzur ve mutluluk bulmak için size de aynısını yapmanız gerektiğini önermek değil. Kendi yolculuğundasın.
Her zaman güller ve gökkuşağı değil. Hâlâ çok fazla emek harcıyorum ve acı verici bir şekilde öz yansıma yapıyorum ve hepsini kendi başıma yapmıyorum. Bir destek sistemine sahip olduğum için minnettarım. Koltuk değneği olmadan hayatla yüzleşmek kolay değil.
Ama bu benim için başladığı değerli bir deney. Bunu yaparsam hayat daha iyi olur mu?
Evet, evet olacak.
