Bu yazıyı pek çok kez ve pek çok açıdan yazdım, korktum ve tekrar rafa kaldırdım.
Bu hafta cinsel saldırı hakkında konuşmak için öne çıkan cesur kadınlar bana, saklanmayarak hem kendimiz hem de başkaları için ayağa kalktığımızı hatırlattı. Artık istismarcılarımızı korumayacağımızı ya da olmamış gibi davranıp bizi aşağılayan bir sistemi kabul etmeyeceğimizi söylüyoruz.
Benim de paylaşacaklarım var. Kadınların yalnız seyahat etmesi konusunda bu kadar tutkulu olmamın daha derin ve daha güçlü bir nedeni var.
Beni iyileştirdi.
Hikayemin bir kısmı çocukken cinsel istismarı içeriyor. Bana aşıladığı güvensizliğin, sevgiyi hak etmediğime ve benim için önemli olan şeylerin her zaman terk edeceğine dair sarsılmaz inancın üstesinden gelmeye hâlâ çabalıyorum. Beni normal ergenlik yıllarından mahrum etti (eğer bir genç için ‘normal’ mümkünse?) ve bunun sonucunda ortaya çıkan travma, tüm romantik ilişkilerimi mahvetti.
Uzun zamandır bunu sana söylemekten o kadar korkuyordum ki. Utanç duydum. Yargılamayı davet edeceğimden endişelendim. Sanki şikayet ediyormuşum ya da merhamet arıyormuşum gibi kırılmış görüneceğimden korkuyordum.
Şimdi fark ediyorum ki ben sahip olmak çünkü sessiz kalarak sessizce bunun sorun olmadığını veya saklamam gereken bir şey olduğunu iletiyorum.
İşte burada. Artık saklanmıyorum.
İtiraf ediyorum, bazen tacizcime o kadar kızıyorum ki, intikam almanın yollarını düşünüyorum.
Bu noktada SEO hakkında, adının ve “pedofil”in Google’da birlikte görünmesini sağlayacak kadar bilgim var. Bunun üzerinde saatlerce, günlerce, aylarca çalışarak ve ona zarar verdiğimden emin olarak çalışabilirim. Mahkeme belgeleri halka açık, ancak adalet sistemi de beni büyük ölçüde başarısızlığa uğrattı.
Ama nefret bana yalnızca zarar veren bir zehirdir.
Ve intikam beni en derinden yaralayan bir kılıçtır.
Bu blogun amacı bu değil.
Tek seçeneğim yukarıya çıkmak ya da bir mağaranın içinden daha karanlık, soğuk, ıslak, umursamaz ve affetmez derinliklere inmek. O zaman kim ölür? O zaman kim kaybeder?
Yalnız seyahat etmek bana insanların yeniden iyi olduğunu gösterdi.
Bunu yapmaktan korkuyordum ama sonunda kendime vermem konusunda ısrar ettiğim bir hediyeydi. Bu, birçok kişinin bencillik olarak adlandıracağı bir davranıştı.
Aileleri ve arkadaşları, dünyayı tek başına dolaşmaktan dolayı onları suçlamaya veya korkutmaya çalışanlara, bunun bencilce olduğunu söylerken ne demek istediğimi eminim anlıyorsunuzdur.
Ve biliyor musun? İyi. Bunu yapmayı hak ettim, sen de öyle.
Dünyayı dolaşmak bana, erkekler de dahil olmak üzere insanların hepsinin zalim ve istismarcı olmadığını gösterdi. Çoğunlukla inanılmaz derecede nazik ve vericidirler.
Ne zaman bir şeyler umutsuz görünse (kaybolmuştum, gece yarısıydı, gidecek hiçbir yerim yoktu) biri gelip bana yardım ediyordu.
Her seferinde.
Şu ana kadar şanslı olduğumu düşündüm. Sonunda tükeneceğini düşündüm. Sonra arkadaşım Caspar, bir Şükran Günü’nde hepimiz minnettar olduğumuzu paylaştığımızda aynı şeyi dile getirdi.
On birinci saatte orada her zaman birisinin olduğunu ve hiçbir zaman gerçekten yalnız olmadığını paylaştı.
O anda ensemdeki bütün tüyler diken diken oldu çünkü sonunda bunun sadece aptalca bir şans olmadığını anladım. İşe yaramayan, çok az sayıda olan tüm korkunç hikayelere rağmen, o kadar çok nezaket ve cömertlik var ki, ciltler dolusu gazeteyi dolduracağı için dikkat çekmiyor ve biz de öyle yapıyoruz. tüm zamanımızı okuyarak geçiririz çünkü çok fazla iyi haber gelecektir.
Dünya dır-dir kötüden çok iyi.
Bunu biliyorum çünkü onu görmeye gittim. Bunu biliyorum çünkü yalnızdım ve insanlar benimle ilgilenmeye, etrafı gezdirmeye, iyi bir ev sahibi, arkadaş ve insan olmaya özel ilgi gösteriyorlardı.
Onlar çobandı çünkü bende hoşlarına giden bir şey gördüler; tek başına gitmenin gerektirdiği cesaret, iyileşme ihtiyacı, dünyayı yeniden sevmeye çalışmak için gösterilen son çare çabası.
Bunu hiç denememiş olanlar anlamazlar.
“Korkmuyor musun?” diye soruyorlar.
“Tehlikeli değil mi?”
“Bir şey olacağından endişelenmiyor musun?”
F bombası için kusura bakma ama sen misin? kahrolası benimle dalga mı geçiyorsun? Gittiğimiz okullarda, iş sahibi olabilsinler diye kadınları mağdur eden sektörde, çıktığımız randevuların randevuya tecavüzle sonuçlanmasından daha mı kötü? Ataerki bana dışarı çıkıp kendi yolumu çizmemin güvenli olmadığını mı söylüyor? İnsanların okula, sinemaya ya da konsere bile gidemediği evde kalmamın daha iyi olacağını, bir sonrakinin onlar mı olacağını merak etmeden mi?
Ne oluyor? Cidden ne oluyor?
Gerçek korkunun ne olduğu hakkında hiçbir fikrin yok olmalı.
ben de öyle istek Diyeceğim ama aslında onların da korktukları için sorduklarını biliyorum.
Hepimizin iyileşecek bir şeyi var. Hepimiz bu sistemin kurbanı olduk.
Ayrıca bir bütün olarak sorunun erkeklerin olmadığını yeterince vurgulayamıyorum. Onları şeytanlaştırmak için burada değilim. Hepimizin içinde eril ve dişil yanların olduğuna inanıyorum; biz kadınların da içimizde testosteron akışı yok mu? Erkekler siz bir kadının içinde büyümediniz mi? Tüm parçalarımızı sevmemiz ve insanlığı bir bütün olarak görmemiz gerekiyor, yoksa yok olmaya mahkumuz. Kendimizle ilgili bir şeyden o kadar nefret ettiğimizde harekete geçip başkalarına zarar veririz ve işler ters gider.
Hayır sorun erkeklerde değil. Bu kadar hastalıklı ve sapkın bir güç mücadelesi yaratan toplum, sorun budur.
Sadece bu hafta değil, tarih boyunca sesini yükselten tüm kadınlara teşekkür ederim.
Hepimiz sesimizi birleştirdiğimizde sesimiz yükselir. O kadar gürültülü ki görmezden gelemeyiz. Değişim oluyor çünkü artık utanmıyoruz.
Tek başıma dünyayı dolaşmak, neyden yapıldığımı keşfetmek; yetenekli olduğumu, yeterince cesur olduğumu, yeterince becerikli olduğumu, yeterince akıllı olduğumu ve yeterince güçlü olduğumu, başka türlü asla elde edemeyeceğim şekilde beni iyileştirdi. Tekrar güvenmemi sağladı.
Yani birisi size korkup korkmadığınızı sorarsa ya da bunun sizin için çok tehlikeli olduğunu söylerse, kendi kendinize biraz gülün.
Korkanlar onlar.
Ve sen gerçeği göstermek için buradasın. Güçlü olduğunu.
sen irade Bunu yap.
Hikayesini paylaşmak isteyen herkese forum olarak yorumları sizlere açıyorum. Senin için buradayım.