71. Gün
Ama yine de bunu tanımlamak için bunları kullanmaya çalışacağım. Bazı fotoğraflarla birlikte. Bunlar yardımcı olma eğilimindedir.
Tayland’ın Chiang Rai kentindeki Beyaz Tapınak, fotoğraflarını ilk gördüğümden beri yapılacaklar listemdeydi. İnanılmaz görünüyordu ve aynı zamanda Barselona’daki Sagrada Familia’nın Budist muadili gibi sanatsal ve ürkütücü görünüyordu. İkisinin de benzerlikleri var; ikisi de modern çağda inşa edilmiş ve ikisi de tamamlanmamış.
Beyaz Tapınak’ın yapımına 1997 yılında başlandı ve 2070 yılına kadar inşaatı devam edecek. Planlama eksikliğim, Beyaz Tapınağı ziyaret ettiğim gün başımı bir kez daha belaya soktu. Normalde sadece 20 baht (1 dolardan az) karşılığında tapınağa giden otobüse kolaylıkla binebilirsiniz. Korkunç yön duyguma her zaman güvenerek, aptalca, elimde harita olmadan yola çıktım. Odama sivrisinek sızmasıyla mücadele etmek için önceki gece sahip olduğum tek kağıdı kullanmıştım ve yanımda bir başkasının sıtma bulaşmış kanına ya da benimkine batırılmış bir kağıt taşımak istemiyordum.
90 derece sıcaklıkta 30 dakika yürüdüm ve nereye gittiğime dair hiçbir fikrim olmadığını fark ettim. Minik bir kadının bana acıdığı ve bana taksi çağırmayı teklif ettiği 7-11’e girdim. “Otogar çok uzakta” dedi. Taksinin pahalı olmasından korktuğumu söyledim, ancak taksimetreyi otobüsle aynı maliyette olması için kullanma konusunda onunla pazarlık yaptı, sonra beni taksiyi beklemem için bir jinekolog muayenehanesine benzeyen bir yere getirdi.
Beni inceleyen hamile Taylandlı kadınların meraklı bakışları altında bekledim. Ve bekledim. Ve bekledim. Sonunda taksi geldi ve taksimetreyi kullanmamaya çalıştı. Biraz ileri geri gittikten sonra istediğimden fazlasını ödedim ve sonunda kendimi tapınakta buldum. Şans eseri giriş ücretsizdi.
Sonunda şuna göz atabildim:
Ve daha da önemlisi, bu küçük adamlar:
Heyecanla fotoğraf çekerek, bu muhteşem ellerin her açısını yakalamaya çalışarak etrafta zıplayarak tapınak alanına koştum:
…ve kafatasları!
Hoparlörü ve mikrofonu olan bir adam, sonunda tapınağın dar yollarından sürekli olarak biriken insan akışını engellediğimi fark etti. “Hanımefendi, hareket etmeye devam edin, hareket etmeye devam edin!” dedi ben kıkırdayıp fotoğraf çekmeye devam ederken.
Fotoğraflarıma baktım ve tatmin olmadım, bu yüzden bir kez daha gözden geçirmek zorunda kaldım ve umarım mikrofonlu arkadaşım fark etmemiştir. Sonra yine oradaki tek yabancılardan biri bendim ve mor fil hippi pantolonu ve parlak pembe bir tişört giyiyordum. Onu nasıl ve neden başarılı bir şekilde geçebileceğimi düşündüğümden emin değilim. Tekrar fotoğraf çekmeye başladım:
Tabii ki beni hemen fark etti ve hemen mikrofona döndü: “Hanımefendi! Hareket etmeye devam edin, hareket etmeye devam edin! Yavaş yavaş kabul etmeye başladığımda tekrar kıkırdamaya başladım.
Luang Prabang’a kadar zavallı Yvonne’un büyük yardımlarıyla, otoyolda, ağacın altında, kralın dev fotoğrafının sağındaki bankı başarıyla buldum ve 20 Baht karşılığında evimin yolunu tuttum. Her şeyiyle güzel bir gündü, harika fotoğraflar ve anılarla sonuçlandı. *Flickr’daki fotoğrafların tamamını görmek için buraya tıklayın.