Gili Air’de dört gün içinde kara köpekbalığından denizkızına dönüştüm. Ne kadar zor olduğuna ve sonra ne kadar basit olduğuna inanamadım. Aklımda bir şeyin tıklaması gerekiyordu. Sonra, sanki bir sihir gibi, tek nefesimi tutarak 16 metreye kadar yüzebildim.
Çoğu spor güç ve dayanıklılık gerektirir ancak serbest dalış farklıdır.
Serbest dalış, denediğim her şeyden daha zihinseldir.
Konsept, tek bir nefesle daha da derine inmek için kendinizi eğitmektir. Neden biri bunu yapmak istesin ki? Sorduğuna sevindim!
- Birçok balık, tüplü regülatörün kabarcıklarından korkar. Şnorkelle daldığınızda balığın yaklaştığını hiç fark ettiniz mi? Şnorkelli yüzmenin tek sorunu yüzeyde sıkışıp kalmanızdır. Serbest dalış her iki dünyanın en iyilerini bir araya getirir.
- Daha az ekipman kullanılıyor. Sadece yüzgeçlere, ağırlığa, maskeye ve şnorkelle ihtiyacınız var ve siz altınsınız.
- Zihinsel dayanıklılığı geliştirir. Serbest dalış yapmaya başlayana kadar bu faydayı fark etmemiştim. Artık bunun ne kadarının rahatlamaya ve sakinliğe dayandığını görebiliyorum. Vücudun alarm zilleri çalıyor ama siz meditasyon yapmayı öğreniyorsunuz. Bu suyun üstünde de faydalıdır.
- Deniz kızı olmaya en yakın şey bu ve benim asıl nedenim TBQH’ydi.
Bu kararı verdikten sonra sıra kursu nerede okuyacağıma karar vermeye geldi. Bloga aşina olanlar için, Endonezya’daki Lombok’a ve kıyı açıklarındaki Gilis’in güzel serbest dalış kurslarıyla tanındığına aşığım. Olumlu eleştirilere dayanarak ve Gili Air’i Gili Trawangan’a tercih ettiğim için Freedive Flow’u tercih ettim. Daha sakin ve daha serin. Beni biraz soğuk seviyorum.
Birinci gün, kandaki oksijen seviyeleri hala sağlıklıyken bile vücudun neden nefes alma dürtüsü hissettiğini anlamakla ilgiliydi. Daha sonra havuzda ‘statik nefes tutma’ çalışması yaptık. En uzun sürem 2:30’du, bu beni şaşırttı! Bir dakikadan az bir süre sonra kalkacağımı düşündüm. Şu ana kadar rahatlama konusunda çok iyiyim.
Sonra tamamen farklı olan açık suya çıktık. Benim için bu, bir yol bloğuna çarpmamla sonuçlandı. Daha fazlasını videoda görebilirsiniz:
Aşağı inmeye çalıştığım başarısız bir ilk günün ardından, işin antrenmana geldiğini biliyordum. Çoğu şey gibi, serbest dalışta da ustalaşmak, açık denizde daha fazla zamana ihtiyacım olduğu anlamına geliyordu. Hayal kırıklığımı bir kenara bırakıp denemeye devam etmem gerekiyordu.
Her akşam Gili Air’de yaptığım gibi bisikletime atlayıp gün batımına doğru bisiklet sürdüm. Bir yerlerde yazılı bir kural olsa gerek: Bu adada kötü gün batımı yoktur.
Hiçbir şey ruh halimi güzel bir gün batımı kadar değiştiremez.
Ertesi gün ben de benzer sıkıntılar yaşadım ve ilk üç dalışımda ilk metreyi geçemedim. Tüplü dalış sırasında eşitlemeye alışkın biri için serbest dalış tekniklerini değiştirmek zor olabilir.
Yaklaşımımı değiştirmem gerektiğini biliyordum.
Suda yüzüstü süzüldüm ve ışık ışınlarının maviye doğru fırlamasını izledim. Gözlerimden başlayarak çeneme, boynuma, göğsüme, kollarıma ve devamına kadar vücudumun her noktasını gevşettim. Rahatlayın, rahatlayın, rahatlayın. Aklımı dağıtmak için yapılmış bir oyundu bu.
“Bu sadece eğlence için” diye hatırlattım kendime, “burada rekabet yok.”
Zihnimdeki baskıyı ortadan kaldırdıktan sonra, sonunda onu kulaklarıma salabildim. Sanki bir anahtar ters çevrilmiş gibiydi ve sonunda eşitleyebildim. 7 metreye, sonra 10’a, sonra da 12’ye indim. Ertesi gün 16’ya indim, kurtarma dalışımı tamamladım ve dostum da birkaç kez dalış yaptı.
Bir andan diğerine ‘yapamam’dan ‘yapmaya’ dönüştü.
Serbest dalışın neden bağımlılık yaptığını şimdi anlayabiliyorum. Bu, yeni bir bilinç durumuna girmek gibidir.
Nefes alma isteği şiddetlidir ve bunun üstesinden gelmek zihinsel güç gerektirir. Neyse ki öğrenilebilir ve her sağlıklı insan bunu yapabilir.
Artık bağımlıyım ve daha derine inebileceğimi biliyorum. Yavaş yavaş bunu yapmayı hedefliyorum.
Denizkızı olma yolunda ilk adımı attığım için çok heyecanlıyım. Eğer kendiniz denemek istiyorsanız, yapın. Yemin ederim asla böyle bir şey yapmadın.
*Bu gönderi Freedive Flow ortaklığıyla size sunuldu. Denizkızına karşı hislerim bana aittir.