O öğleden sonra Berlin’deki dairemde, kendisi de içki içmeyen bir arkadaşıma, artık içki içmeden, yalnız bir gezgin olarak Güneydoğu Asya’ya dönmekten korktuğumu ifade ettiğimi hatırlıyorum.
Geri döndüğümden bu yana üç yıl geçmişti ve burayı tam bir parti mekanı olarak hatırlıyordum. Chang biraları ve sırt çantalı gezgin barlarında insanlarla bağ kurma eğilimindeydim. Faaliyetlerin çoğu alkol içeriyordu ve orada içki içmeyen tek kişinin ben olmamdan korkuyordum.
Gülümsedi ve daha önce Güneydoğu Asya’yı böyle bir parti mekanı olarak düşünmemin nedeninin o zamanlar içinde bulunduğum modun bu olması olduğunu söyledi.
“Diğer içmeyenleri bulacaksınız çünkü bu sefer siz onları arayacaksınız ve onlar da sizi arayacak.”
Şüpheliydim ama haklı çıktı ve bu karar beni hayatımın en iyi seyahat deneyimlerine götürecekti.
Neden alkol yok?
Kısaca özetlemek gerekirse, son birkaç yıldır çıktığım manevi yolculukta, beni mutlu ve huzurlu olmaktan alıkoyan şeylere daha dikkatli bakıyorum. Akşamdan kalmalık beni her zaman kaygılandırıyordu ve alkolün hayatıma ne gibi olumlu katkıları olduğunu kendime sorduğumda hiçbir şey düşünemiyordum.
Tek bir şey değil.
Bu, kararı netleştirdi, ancak harekete geçmek her zaman kolay olmadı. Bu konu hakkında daha sonra daha fazla konuşacağıma söz veriyorum, ancak şimdilik sadece Güneydoğu Asya’daki deneyimimi ve neden buna bu kadar değdiğini paylaşmak istiyorum:
Farklı bir yaklaşım
Tayland’a döndüğümde doğrudan Chiang Rai’deki Vipassana inzivasına yöneldim. Bunu daha önce bir kez yapmıştım ve inanılmaz derecede canlandırıcı bulmuştum.
Bu, günün tüm uyanık saatlerinde meditasyon yaparak beş gün (normalde on gün ama bu sefer daha kısaydı) tam bir sessizlik anlamına geliyordu. Teknolojimi kapattım, okumadım, nadiren yazdım ve dikkatli olmaya odaklandım. Bundan yeniden şarj oldum ve bu yolculuğu ayık bir şekilde yapma kararımla güçlendim.
Bu, asistanım Ashley ve macera turu ortağım Pete ile kiraladığım bir arabada Tayland’ın gizli yerlerinde maceralar yaşayarak geçireceğim çok daha sağlıklı bir ayın gidişatını belirledi. Hiçbir zaman sırt çantalı gezginlerin gittiği yerlere gitmedik ve yolculukta alkol hiç gündeme gelmedi. Macera yaşamakla çok meşguldük!
Bu sağlıklı yaklaşımı sevdim. O ay 31 gün doğumundan 28’ini gördüm, daha uzak yerlerde dost canlısı Taylandlılarla çevriliydim ve bunun dışında herkesin ayık olduğu bir inziva yerindeydim. Etrafım manevi ve bilinçli insanlarla çevriliydi ve bu, işimi kolaylaştırdı ve zenginleştirdi.
Kolayca başardığımı biliyordum. Zaten yerleşik bir ağım olduğu için kimseyle sosyal olmak için çalışmak zorunda değildim. Ancak bu durum değişmek üzereydi. Endonezya’da bunu takip eden yalnız aylarda kendimi daha fazla mücadeleye hazırladım.
Bir ada gibi hissediyorum
Endonezya’ya vardığımda yine tek başımaydım. Raja Ampat’ta hemen bir dalış teknesine katıldığım için bu çok da önemli bir şey değildi. Gemide içki içmeyen tek kişi bendim ve neden içmediğim soruldu ama artık buna oldukça alıştım. Güzel bir kadeh şarap, günü kapatmak için bir bira ya da bir shot sake, kültürlerimizin kökleşmiş halidir. Kaçınmak garip karşılanıyor ama öte yandan daha fazla insanın bunu denemesini diliyorum. Ama bunu söylemedim, sadece bu şekilde hayatı daha çok sevdiğimi söyledim ve insanlar genellikle bundan memnundu.
Neyse ki zaten gemide kimse boşa gitmiyordu çünkü yolculuğun amacı dalıştı. Harika vakit geçirdim ve bu gezi hayatımın ilk 5’inde yer alıyor.
Ondan sonra Lombok’a indim ve doğruca Kuta’ya gittim. İşte burada yalnızdım ve insanlarla tanışmak için kullandığım eski yöntemler (yurt ve içki) benim dışımda herkes için masadaydı. Misafirhanemden insanlarla birkaç bara gittim ama pek doğru gelmiyordu. Benden farklı amaçları olan insanların oluşturduğu bir denizde bir ada gibi hissettim kendimi. Kasıtlı olarak ayrılmaya karar verdiğim bir yere uyum sağlamaya çalışıyordum. Birkaç yalnız gün geçirdim ama çok şükür uzun sürmedi.
Tanıştığım insanlar
Yanlış yerlere baktığımı fark etmem uzun sürmedi. Daha fazla niyetle dışarı çıkmam gerekiyordu. Ben de bir yoga dersine gittim ve Kuta’daki bir kafede ilginç görünen biriyle sohbet etmeye başladım. Sonraki birkaç gün boyunca harika bir macera arkadaşı olduğu ortaya çıktı; aynı zamanda Lombok’un doğasını ve güzelliğini deneyimlemek isteyen ruhani bir kişiydi.
Daha sonra Filipinler’e gittim ve Siquijor’daki ilk günümde, kendisi de düzenli olarak meditasyon yapan ve maneviyat arayan bir yerliyle tanıştım. Sonraki günlerde karaoke yaptık, şelalelerde yüzdük. Ben de orada harika bir yolculuk geçirdim ve burada oturup bunu yazarken, Mart ayının geri kalanının neler getireceğini görmek için sabırsızlanıyorum. Yolculuğum henüz bitmedi!
Benim bu insanlara, onların da bana gelmesinin tesadüf eseri olduğuna inanmıyorum.
Güvenerek, açık davranarak ve tanışmak istediğim türden insanlarla tanışmaya odaklanarak kendimi bunun gerçekleşme ihtimalinin daha yüksek olduğu durumlara soktuğumu ve şansımın arttığını fark ettim.
Ayrıca hem bu blogda hem de seyahatlerimde inanılmaz derecede verimli bir üç ay geçirdim. Çok daha fazla zamanım vardı ve kendimi eğlendirmek için sadece happy hour içkilerine sığınamazdım, dışarı çıkıp bir şeyler deneyimlemem gerekiyordu. Akşamdan kalma bir halde uyurken ya da öğleden sonra keşif yerine öğleden sonra biraları içerken gördüğüm kadarını görmek mümkün değil.
Gün doğumları bir şekilde daha parlaktı. Daha çok şey fark ettim. O anın çok daha içindeydim ve zihnim keskindi. Her sabah kendimi iyi hissederek uyandığımda doğru seçimi yaptığımı biliyordum.
Umudum bu hikayeyi paylaşarak alkol ya da uyuşturucunun desteği olmadan harika bir seyahat deneyimi yaşamanın mümkün olduğunu göstermesidir. Kimseyi herhangi bir şeye ikna etmeye ya da kimsenin yaşam tarzı seçimlerini şeytanlaştırmaya çalışmak için burada değilim.
Ama belki bugün bunu okuyan biri şu anda tam olarak neye ihtiyaç duyduğunu görecektir. Eğer bu sizseniz, umarım daha önce hiç olmadığı kadar iyi maceraların sizi beklediğini biliyorsunuzdur.