Kısa not: Bu yazının sonuncusundan önce gelmesi gerekiyordu, ancak fotoğrafların yüklenmesiyle ilgili bazı internet sorunları nedeniyle onları çevirmek zorunda kaldım. Kronolojik sıraya geri dönelim arkadaşlar!
Şili’deki Carretera Austral’da otostop çekerek geçirdiğim birkaç muhteşem haftanın ardından, Ruta 7’de geçirdiğim zamana son vermenin zamanı gelmişti.
Konaklama basit olsa da, WiFi çok az çalışıyordu, İspanyolca konuşabilmek temel bir ihtiyaçtı ve çakıllı yol, kısa mesafeler için bile saatlerce yolculuk anlamına geliyordu; Şili’nin bu bölgesinin başka hiçbir yerde olmayan özel bir niteliği var. .
İnsanlar alçakgönüllü, açık ve meraklı. Manzara, engebeli güzelliği açısından eşsizdir ve bunların uzaklığı ve ıssızlığı, çoğu yabancının Patagonya’da yaşayamayacağı, gerçek anlamda alışılmışın dışında bir deneyim anlamına geliyordu (gerçi konuyla ilgili yazılarımın geri kalanını okursanız, nasıl olduğunu söyle!)
Cesur ve bilgili birini gerektirir ve bunda en çok hoşuma giden şey de buydu.
Villa O’Higgins
Adını Şili’nin İspanya’dan bağımsızlığına öncülük eden General Bernardo O’Higgins’ten alan Villa O’Higgins kasabası, Carretera Austral’ın sonunda yer alan sakin, inanılmaz derecede huzurlu küçük bir kasabadır. Buradan çoğu insan ya tekneyle Güney Amerika’nın en ücra köşelerinden biri olan Candelario Mansilla’ya gidiyor ya da Arjantin’e geçmek için birkaç yüz kilometre geriye Şili Chico’ya dönüyor.
Arabayla daha ileriye gitmenin yolu yok ama Steve ve ben sadece yürüyerek gittiğimiz için Villa O’Higgins’te birkaç günlük yürüyüş yapmayı seçtik, sırf burası çok hoş bir yerdi diye ve sonra da toynak attık. ileriye.
Orada, bir gün batımı noktasında tanıştığımız birkaç yerlinin bizi katılmaya davet etmesiyle ilk parillamı (Barbekü) deneyimledim; anlayabilmem için benim için çok yavaş İspanyolca konuşuyorlardı. Otostop maceraları ve gaucho’larla dolu Carretera Austral macerasını bitirmenin gerçekten güzel bir yoluydu.
Tekne ve O’Higgins Buzulu
Haftanın birkaç günü, Villa O’Higgins kasabasından Lago O’Higgins Gölü’nün kenarındaki küçük bir çiftlik olan Candelario Mansilla’ya tekne seferleri yapılmaktadır. Taşımayı almak ve ayrıca buzulda durmak yaklaşık 100 dolar tutuyor. Burası Güney Amerika’nın bu kadar uzak bir bölgesi olduğundan, bir buzulu ziyaret eden ve turistlerle pek dolu olmayan bir teknede olmak nadir bir şans.
Ayrıca, bonus olarak, içinde 10.000 yıllık buzul buzu bulunan bir bardak viski alıyorsunuz. Bunu kim sevmez?
Tekne, kamp alanı ve misafirhane olarak da kullanılabilen Candelario Mansilla çiftliğine yanaşmadan önce toplamda birkaç saat sürüyor. Burada yerel gaucho ile çantalarınızı ertesi gün atlarının götürmesi için anlaşma yapabilirsiniz. Tek sorun şu ki, tüm bunlar onun gerçekten orada olmasına ve o gün atlarının çalışmasını istemesine bağlı.
Ben o kadar şanslı değildim.
Biz akşam yemeği yerken akşam karanlığında geldi (bu arada, akşam yemeğini kesinlikle çiftlikte yiyin, çok güzel ve ucuz!) ve atların müsait olmayacağını söyledi. Kalbim battı. Yanımda Finlandiya ve Avusturya’ya götürdüklerimin tamamıyla dolu 70 litrelik bir sırt çantam ve ayrıca 10 kilo kadar teknolojik ekipmanım vardı. Toplamda muhtemelen yaklaşık 20 kilo olduğunu düşündüm (neredeyse 45 kiloluk adamlar). Bunu 22 kilometrelik (13,7 mil) Arjantin’e kadar taşıyabileceğimin bir yolu olduğunu düşünmüyordum.
10.000 CLP karşılığında çantaları yarı yolda arabasına almayı teklif etti. Geriye çantaları taşımak için 6 kilometre kalıyor. Bu konuda gerçek bir seçeneğim olmadığı için bunu yapmak zorundaydım (ama Gerçekten istemedim!)
Kimsenin Olmadığı Ülke
Ertesi sabah erkenden uyandım, büyük çantamı gaucho’nun Jeep’ine alması için ahıra bıraktım ve sabah güneşi ve çiy hala yapraklar üzerindeyken yürümeye başladım. Yaklaşık on dakika sonra Şili’den ayrılmak üzere sınır karakolundaydım. İçeri girdiğimde girişin karşısında yazan şu kelimeleri hâlâ hatırlıyorum:
“Yalnızlığım mezar olsa da, ülkeme olan bağlılığım daha güçlüdür”
(ya da kaba İspanyolca yeteneklerim göz önüne alındığında buna benzer bir şey).
Burası Şili’deki en uzak sınır karakolu, ancak geçmişte Şili ile Arjantin arasında tartışmalı bir bölge olduğundan önemli bir sınır noktası. Sokakta dolaşan söylentilere göre çiftlikte ve Villa O’Higgins’te yaşayanlar, bu kadar uzak bir bölgede yaşamaya istekli oldukları için sadece onurlandırılmakla kalmıyor, aynı zamanda bunu yapmaları için parasal bir teşvik de veriliyor.
Kesinlikle muhteşem olmasına rağmen bana dünyanın sonunda yaşamam için para ödeyemezsiniz.
Bundan sonraki yürüyüş ancak kimsenin olmadığı topraklarda yapılan bir yürüyüş olarak tanımlanabilir. Ne Şili ne de Arjantin. Kelimenin tam anlamıyla aynı anda iki yerde olmak gibi.
Bir noktada Şili bayraklı ağaçlar sona eriyor ve sizi Arjantin’e davet eden bir tabela var. İlerideki yolculuğumuz için çantaları almak üzere Jeep’le buluştuğumuz yer burasıydı.
Ne yazık ki benim için önümüzde yolun ormanlık kısmı vardı. Önceleri çakıllı bir yoldu ama pek çok inişli çıkışlı yollara, dar patikadaki ağaç köklerine ve çok yoğun çamurlara yol açıyordu.
Baldır derinliğindeki çamurda sırtınızda ve önünüzde 20 kilo taşıdığınızı ve yüz üstü düşmemeye çalıştığınızı hayal edin. Bu gerçek bir meydan okumaydı ve çok ihtiyaç duyduğum birkaç periyodik aradan sonra nihayet Fitzroy’u göreceğim için ne kadar heyecanlandığımı anlatamam.
Arjantin’e giriş
Bu, Fitzroy’un benzersiz bir görünümüdür çünkü arkadan bir görünümdür; Patagonya marka etiketlerinde, kartpostallarda ve El Chaltén kasabasında gördüğünüz ikonik görünümden tamamen farklıdır. Gölün hemen kıyısındaki sınır devriye istasyonunda küçük bir kamp alanı bile var.
Bazı insanlar kendilerini El Chaltén’e götürecek bir otobüse binmek için gölün çevresinde 15 km daha yürüyorlar, ancak o zamana kadar gölün karşısındaki tekne için 20 doları vermekten mutluydum. Her şey göz önüne alındığında bu gerçekten çok fahiş bir fiyat, ama aynı zamanda o zamanlar aşırı derecede yorulmuştum.
Oradan, şimdiye kadar denediğim en zorlu yürüyüş olan Huemul Pisti’ne çıkacağım El Chaltén’e otostop çektim.